'ट्रिङ्ग ट्रिङ्ग!! बिहान ठीक ५:१५ बजे साथीले गरेको फोनले बिउंझिऍ। झटपट फ्रेशहुने र हिड्ने तयारीमा लागें। बत्ति थिएन। टिसर्टबाहेक अन्य कुनै चिजपनि तयारी अबस्थामा थिएन। खोज्न हतार भयो। जयलक्ष्मीपनि आई। उ ५ किमि (स्टुडेण्ट) मा दौडने रे। घरबाट हिड्दा ५:५० भैसकेको थियो। खुल्लाबाटो, बाइकमा रंगशालापुग्दा ठिक ६ बज्यो। रनरहरुको बाक्लो उपस्थिति र चहलपहल थियो। साथीहरु संग पार्किंगमै भेट हुन सुरु भयो। सबै उत्साहित थिए। र म पनि। बादललागेको छ। हिजो निकै पानी परेको थियो। आज पनि पर्न सक्छ। तर अहिले मौसम निकै फ्रेश छ। धुलो छैन र घाम पनि छैन। यस्तै रहेमा दगुर्नको लागि उत्तम हुनेछ। 
आयोजकका अनुसार यसपाली ४,६४७ जनाले रजिस्ट्रेशन गरेका थिए। जसमा म्याराथनमा ७० जना, हाफ म्याराथनमा २२३ जना, पाँचकिमि (ओपन)मा २,६२३ जना, पाँचकिमि (स्कुल)मा १,७२१ जना र व्हीलचेयरमा १० जना थिए। यो पोहर र अघिल्ला बर्षहरु भन्दा निकै कम हुनुपर्छ। तयारी र प्रचारको कमी।
हामी थापाथलीबाट दाहिने मोडिएर बागमती पुल पार गरि ललितपुरतिर लाग्यौं। कुपन्डोल पहिलो उकालो आयो। केही धावकहरुले ओभरटेक गरे। त्यो चढाईमा कुनै असहजता भएन तर हल्का पसिना सुरुभयो । मैले सतिसजी र उहाँको साथीको पछिपछि दौडेर पेस मिलाउने प्रयास गरें। पाटन ढोका पुगेर हामी बायाँ ओरालो चाकुपाटको नयाँ र सफाबाटो दौड्यौं . रातिको पानीले धोएकोबाटो कालो चम्किलो देखिन्थ्यो। तल बागमतीखोला किनारा ज्वागल युएन पार्कछेउको तल्लो शंखमुलपुल तरेर फेरी काठमाडौँ छिर्यौँ । दाहिने मोडेर खोलाको तिरैतिर कच्चीबाटोमा भएको पानीका खाल्डाहरु नाघ्दै शंखमुल - बानेश्वरको बाटो आइपुग्यौं। बाटोमा भवानीजी भेटिए । २५ मिनेट भयो होला। खतरनाक उकालो आयो - शंखमूलमा । ओहो, कसरि सकिएला ? अघिअघि दौडनेहरु कोही हिडेंका पनि देखिए। ट्राई गर्छु नसके हिड्छु भनेर उही पेसमा उकालो दगुरें। सकें। २-३ जनालाई ओभेर्टेक गरें। निधारबाट पसिना चुहिन थाल्यो । शरीर भिज्यो। मुख सुक्यो। डिहाईड्रेसनको संकेत।
बानेश्वर चोकबाट तिनकुने तिर मोडीयौं । भूँईतिर हेर्दै दौडिरहेको मलाई बिआईसिसीको आघाडि कसैले बोलायो। निना म्याडमले इलेक्ट्रोलाईट्स पानी दिन बोलाउनु भएको रहेछ। थोरै पिएँ, अमृत झैँ। त्यसपछि पनि उहाँले पटकपटक अरु ठाउँमा पानी बाँड्नु भयो। अत्यन्त राहत भयो। दौडमा रिहाइड्रेसन निकै जरुरी कुरा हो। र सायद केहि फोटो पनि खिच्नु भयो एसएलआरबाट । मैले तिनकुने पुग्दै गर्दा २ जनाअरु धावकहरुलाईपनि ओभरटेक गरें तर तिनीहरुले एक घण्टा पछि फेरी मलाई पछिपारेका थिए। त्यसपछि शुरुभयो स्लोप उकालो बाटो तिनकुने - सिनामंगल, केहि तेस्रोहुँदै एयरपोर्ट गेट। गाडीको हर्न, धुवाँ, धुलो पार गर्दै एकसुर दौडीरहेँ। बाटोछेउ कतै 'रेहाइड्रेशन स्टेसन' थिए। भोलेण्टिएरहरुले बाटोको संकेत गरिरहेका देखिन्थे। ट्राफिक प्रहरीसंग मिलेर सवारी रोकी धावकलाई बाटो मिलाईथिन्दे। तरपनि केहि माईक्रो र बाईकवालाहरु हर्न बजाएर डिस्टर्ब गर्न छोड्दैनथे। कतै आर्मीका जवान झैँ देखिने जमातले म तिर इंगित गर्दै 'यसले राम्रो स्टेपमा दौडेको छ' भनेको सुनें। मेरो फुट पोजिसनको कुरा गरेको थियो। मलाई सन्तोष लग्यो। म त्यै लयमा कुदें।
पिङ्गलस्थान - गौशाला - मित्रपार्क - चावेलसम्मको बाटो पनि थोरै समतल र अधिकांश सुस्त उकालो थियो। गौशाला आसपास ट्राफिक भिडले मेरो दौडको पेस अबरुद्ध गर्यो। चावेल पुगुन्जेल सतिशजीहरु करिव ५०मि अघाडी थिए। भवानीजी पटक-पटक हिड्दै र कुद्दै गरेको देखिन्थे। चावेलबाट सुरु भएको सुस्तओरालो बाटो कठीन बन्यो। दुईजना केटीहरुले मलाई ओभरटेक गरे। सुकेधाराको उकालोमा उनीहरुलाई मैले पछि छोडें। अर्को एक केटाले मलाई उछिन्यो। म नरोकिएर दौडें। पर्याप्त पानी खाईरहेको त थिएँ तर मलाई भोक लग्यो। बिहान केहि खाएको थिईन। पैसा थिएन। केहि किन्न सकिएन। थकानपनि बढ्यो। हिडुं झैं मन भयो। तर पनि कुदें। यतैकतै भोलेण्टिएरले पानीमा भिजाएको 'स्पोंज' बाँडीरहेका थिए। शरीर पुछेर चिस्याएँ। तै पनि थकान थियो। महाराजगंज पुग्दा न पुग्दै ति केटिहरुले उछिने। उता सतिशजी र अरुहरु ओझेल परे। पेस बढाउने प्रयास गरें। सकिन। त्यसो गर्नु राम्रो हैन जस्तो लग्यो। किनकि मेरो आफ्नो पेस बिगारेर दौडे झन् थाकिने र बाँकी रन बिग्रिने डर हुन्छ। मलाई मेरो आफ्नै कमजोरी र सिमासंग लड्नु छ। मैले आफ्नै तरिकाले रन पूरा गर्नुछ। अनि, म निरन्तर दौडिएँ। 
म सिंहदरबारलाई बायाँ पारेर मोडिएर दरबारमार्गकोबाटो सिधा रत्नपार्क, टुँडिखेलकोबाटो दौडिएँ। यो रुट झन्डै लाजिम्पाटदेखि एकोहोरो प्लेनबाटो थियो। यस्तोमा खुट्टाको थाकन बढीनै महसुस भयो। एक मनले हिडु झैँ लाग्थ्यो, अर्को मनले 'हैन म्यान, अब थोरै बाँकी छ - कुद्' भन्थ्यो । पोहर यहि बाटोमा म थाकेर चुर थिऍ र हिंडेको थिए। तर यसपाली म कुदें। हंगकंगबजार छेउ अपोजिट तिर राजेश र दीपक पन्त दाई बाईक भेटिए। चियर गरेर गए। भद्रकाली पुग्दै मोडिन लाग्दा, एउटाले बोलाएर घुमेरजानुपर्ने जनाउ दियो। फर्केर घुम्दा पुरै पेस बिग्र्यो। एकाएक थकान बढ्यो। जेनतेन घुमें। निकै पानी पिएको थिएँ। शहीदगेट नपुग्दै पिसाबले च्याप्यो। कता जाने? हिंडेर खोजें। बाटोमा काँक्रो र अचार बेच्न राखेको देखें। मन थाम्न सकिन। एउटा केटो थियो। मागें। बोहोनी भएको छैन भन्थ्यो तर एक चिरो दियो। क्या मीठो ! म हिड्दै अघि बढें। म पछिपछि आइरहेको अर्को धावक भेटियो। भोक लग्यो भन्यो। मैले उधारो मागेर खाएको कुरा सुनाएँ । उ बाटोको पल्लो छेउमा भएको फलफुल पसलमा केरा मग्न हिड्यो। मैले आर्मीक्याम्प र रंगशाला छेउ एकान्त भेटेर फ्रेश भएँ र सिंढी ओर्लिएँ बाटोमा पुगी फेरी दौडिन थालेँ। यो रंगशाला प्रवेशको संघार हो। म म्याराथनको फिनिशिंग लाईनको मात्र करिव ५०० मि. नजिक छुँ। आई एम अल्मोस्ट देएर !!!
रंगशाला प्रवेश गरेँ। मेरो अफिसका र अन्य साथीहरु पर्खिरहेका थिए। चियर्स गरे। मनै फ़ुरुङ्ग भयो। अन्तिम कडीको राउण्ड दौडिएँ। अन्तिमको लागि जोगाएर राखेको इनर्जी लगाएर फुर्तिसाथ त्यो ल्याप दौडिएँ र फ़िनिशिङ्ग लाइनमा पुगेँ। आयोजकले 'हाफ म्याराथन फ़िनिशर' को गोल्ड प्लेटेड मेडल पहिराइदिए। एउटा प्रमाणपत्र दिए। साथीहरुले बधाई दिए। सबै संग फोटो खिचियो। मतलब, मैले पूरा २१.३९ किमिलामो दूरी दौडिएर सफलतापूर्वक सम्पन्न गरें। हुर्रे !!!!!!!
------
दोस्रो खण्ड: हरेक चोटीको म्याराथन रेस सम्पन गरे पश्चात हामी केहि साथीहरुको जमघटमा सेलेब्रेसन हुने गर्छ। यसपाली श्रीदजीले पहिल्यै एउटा प्लान ल्याएका थिए। हामी ६ जना भयौँ। महेश, राजन, राजेश, किरण र म। हामी रंगशाला छेउको पुरानो अखडामा केहीबेर बसेर झम्सिखेल तिर लाग्यौं - हाँसको छोइला पाइने ठाउँ । बिहान भरी धुम्म परेको सितल आकास बिग्रियो, र दर्केर पानी पर्न थाल्यो। हामी श्रीदको ह्युमर, महेशको पन्चलाईन, राजेशको प्लट र राजनको फिलर मिश्रित माहौलमा रमायौं। र अन्तमा रोचक त के भयो भने - निस्किँने बेला सबैको पर्समा गाडी/बाईक पन्चर भए चाहिनसक्छ भन्दै राखेको रु सौ - डेडसौ मात्र बाँकी थियो।
(नोट: यसमा प्रयोग गरिएका फोटोहरु मोबाईल क्यामेरा, र सतिजजी र सविनाको सौजन्य हुन्। धन्यवाद। )
