ब्रेकफास्ट र लन्चको कुपन पाईयो। लाईनमा बसेको त एउटा अण्डा र केरा बाँडिदै रहेछ। केरा पोटासियमको श्रोत, शारारिक अभ्यासको बेला राम्रो मानिदो रहेछ। राजन जी ले चिन्ने दुइजना संग परिचय भयो र संग-संगै जाने कुरो पनि गरियो ।
प्रत्येक ५ किमीजतिमा आराम गर्ने, जो अघि जान्छ कुरेर बस्ने, नथाक्नलाई उकालोमा साइकल डोर्याउने आदि रूल बनाएका थियौं। रिंगरोडको समथरबाटो, बिहानी स्फूर्ति र जोशले गर्दा सबै सहज अनुभूत गरियो। हामि बल्खुतिर नगई बीचबाट बाँया ओरालो मोडेर किर्तिपुर तर्ने झोलुङ्गे पुल पुग्यौं। एकसरो तर्नु पर्ने रहेछ, जाम पर्यो। एकाएक साइकलेहरुको भीडले माहौल रमाईलो भयो। धेरैका हात-हातमा क्यामरा देखिए। पुल तर्दा देखिएको युनिफोर्म 'काराभान' दृश्य साच्चै गजबको थियो। पुल तरेर माथि बाटोमा पुगेर त्रिभुवन युनिभर्सिटीलाई दाँया पार्दै किर्तिपुरको उकालोमा हन्नियौ। अनि शुरु भयो बास्तविक कठिनाई।
पसिना उम्रिन थाल्यो। अघि हलुको लाग्ने साइकल थाक्न लग्यो। गति सुस्तायो। सास बढ्न थाल्यो। केहि साईकल पछि पर्न थाले तर कति धेरैले ओभरटेक पनि गर्न थाले। मन आतिने झैं भयो। बिचमा चेक गरेको गियर मिलाउन नजानेको रहेछु। अर्को सहयात्रीको सेटिङ्ग हेरेर मिलाएँ। काम गर्यो। अलि सजिलो भयो। नरोकी किर्तिपुर बजार पुगें। राजनजी म भन्दा अघिअघि निकै सजिलो साथ् चलिरहेको भान हुने। अरुलाई हेर्यो तेस्तै। खासमा आफुमात्र थाकेको हुँ कि भन्ने लाग्दो रहेछ यस्तो बेला। उकालो बाटो दाँया मोड्यो मन्दिरतिर। अलि सम्म भयो फेरी उकालो माथिसम्मै। पेलेर पैडल खिचियो र अन्तत: उकालो चडियो। खुट्टा काँपे। पसिना झर्यो। तिर्खा लाग्यो। तर खुसिले छायो । कतिले उतै उकालोको पुछार तिरै बाट यात्रा छोडेको सुनियो। बाटोमा स्वयंसेवक थिए। एरोको संकेत पनि थियो ठाउँ ठाउँमा। जम्मा ७ किमि भयो होला, अझै कम्तिमा ४३ किमि त बाँकिनै छ।
No comments:
Post a Comment